Ne Samsdaach ovend, öm nüng eröm,
De janze Bloos kütt erin.
Ene ahle Mann, he nevven mir,
Ömärmp singe Tonic met Gin.
Hä säht: “Komm, Jung, un spill mir en Medolie.
Ich weiß nit mih jenau, wie se jing.
Se wor traurich un söß un ich kannt se ärsch jod,
Als ich als jonge Kähl he röm hing.“
La la la, de de da
La la, de de da da da
Spell uns e Leed, Do am Klavier,
Sing uns e Leedche hück Naach.
Mir han Loss he op en Melodie
Do mähs, dat et Hätzje uns laach.
Dä Jupp an d‘r Thek es ene Fründ vun mir.
Hä jitt mir off eine us.
Hä mäht jään ene Wetz un sing Zung es ärsch spetz.
Un trotzdäm well hä he erus.
Hä säht: “Jung, ich jläuv, dat he brengk mich noch öm.“
Un sing Laache verlööhs sing Jeseech.
“Joh, ich ben sicher, do drusse wör ich ene Star
Un nit wie he nor dat janz klein Leech.”
Oh, la la la, de de da
La la, de de da da da
He, dä Tünn, dä hält sich für ne Poet.
Hä fingk och nie Zick för en Wiev.
Un hä schwaad met däm Dennis, dä noch emmer beim Bund es,
un et wohl och sing Levve lang bliev.
Un dä Köbes versöök sich in Politik
Un die Vertriebler, die drinken sich voll.
Jo, se drinke zesamme, weil se einsam sin
Allein drinke es nit esu doll.
Spell uns e Leed, Do am Klavier,
Sing uns e Leedche hück Naach.
Mir han Loss he op en Melodie
Do mähs, dat et Hätzje uns laach.
Et is janz schön voll he en d‘r Kneip
Un dä Chef laach mich dann un wann aan
Denn hä weiß, ming Musik, wäje der sin se he,
öm en Paus vun däm Alldaach ze han.
Dat Klavier, jo dat spillt wie an Karneval.
Un dat Mikrophon, dat rüch noh Bier.
Un de Lück aan d‘r Thek singe ming Leed.
Sage: „Jung, wat mähs Do dann met mir?“
La la la, de de da
La la, de de da da da
Spell uns e Leed, leeven Klimpermann,
Sing uns e Leedche hück Naach.
Mir han all he Loss op en schön Melodie
Do mähs, dat et Hätzje uns laach.
Kütt
Teks: Harald »De Plaat« von Bonn
